Σαν σημερα ιδρυθηκε ο ΑΡΗΣ μας και γινεται πλεον 102 ετων.Το καμαρι της Μακεδονιας μα και της Ελλαδας που με την τεραστια προσφορα του συγκαταλεγεται επαξια στις πρωτες καλυτερες ομαδες - συλλογους της χωρας , ασχετα εαν στην συνηδειση μας ειναι και ο πρωτος συλλογος.
Αλλωστε ανακυρηχθηκε ο κορυφαιος συλλογος του 20 αιωνα καθως το μπασκετ ως επι το πλειστον εδωσε την πρωτια με τους αλλεπαληλους τιτλους του και τα συνεχομενα του νταμπλ.Οτι και να γραψω θα χαθω μεσα στο μεγαλειο αυτης της οικογενειας με μονο μελανο σημειο αναφορας τα δυσκολα χρονια του ποδοσφαιρου που προσπαθει να βρει τον δρομο του με θυσιες ολων μας. Εκει οπου λειπει το χρημα που θα δωσει την ωθηση.
Χρονια πολλα ΑΡΕΙΑΝΑΡΑ μου και απο 'δω και μπρος να εισαι το καμαρι ολων των Ελληνων και παλι.Απο http://aris.re/1914-%CE%B7-%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%AE/
1914, Η ΑΡΧΗ
Η πιο αποδεκτή εκδοχή για την ίδρυση της ομάδας είναι η γνωστή ιστορία της παρέας στο καφενείο στο Βότση. Ποια ήταν όμως αυτή η παρέα; Ποιοι ήταν αυτοί που την απαρτίζανε; Γιατί το κάνανε; Ξύπνησαν μια μέρα και είπαν πως η πόλη χρειάζεται μια δυνατή ποδοσφαιρική ομάδα;
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η πόλη ως γνωστό απελευθερώθηκε από τον τούρκικο ζυγό το 1912. Μοναδική ελληνική ομάδα της ο Ηρακλής, ιδρυθείς το 1908. Στην πόλη κατοικούσαν, πέρα από τους Έλληνες, σε πολύ μεγάλο αριθμό, Τούρκοι και Εβραίοι. Σίγουρα υπήρχαν ομάδες, αμιγώς αποτελούμενες από Τούρκους και Εβραίους παίκτες. Η παράδοση δεν μας δίνει κάποιο όνομα οθωμανικής ομάδας, αλλά ορισμένων εβραϊκών, όπως Προγκρέ Σπορτίβ, Μαξ Νορντάου, Ισραηλίτικη Ένωση κ.α.. Με την απελευθέρωση της πόλης, ενισχύεται επίσης ο σχολικός αθλητισμός. Τα πολυάριθμα ελληνικά σχολεία συγκροτούν τις δικές τους ομάδες, οι οποίες συναγωνίζονται μεταξύ τους. Παράλληλα, δημιουργούνται νέες συνοικίες, έξω από τα τείχη της παλιάς πόλης. Αγία Τριάδα, Βότση, Τούμπα, Δόξα, Τριανδρία, περιοχή Παπάφη, είναι μερικοί από τους συνοικισμούς που αρχίζουν να συγκεντρώνουν πληθυσμούς και θα γιγαντώσουν μετά την άφιξη των προσφύγων από το 1922 έως το 1924. Δεκάδες ομάδες ιδρύονται, σχηματίζονται συνήθως τριγύρω από έναν πολύ καλό παίκτη που είναι ο πυρήνας, ο «αρχηγός-πρόεδρος». Οι περισσότεροι από εμάς το παίξαμε αυτό το παιχνίδι στα νεανικά μας χρόνια, τότε που δεν υπήρχαν τα γήπεδα 5Χ5, αλλά μαζευόμασταν στις αλάνες και «χωριζόμασταν» σε ομάδες. Αργότερα κάθε γειτονιά έφτιαχνε τη δική της ομάδα με σκοπό να κοντράρει τη διπλανή γειτονιά.
Ο Νακόπουλος Γιάννης, στη δική του εκδοχή της ίδρυσης του Άρη, αναφέρει: «κάποια παιδιά θέλοντας να κάνουν τη δική τους επανάσταση και να χτυπήσουν τον Ηρακλή, που εκείνη τη στιγμή ήταν η μεγαλύτερη δύναμη στην πόλη, αφού προσεταιρίστηκαν άτομα από μικρότερες συνοικιακές και σχολικές ομάδες, αποφάσισαν να δώσουν σάρκα και οστά σε ένα νέο ποδοσφαιρικό σωματείο. Κατόπιν πολλών συνεδριάσεων το όνομα αυτού αποφασίστηκε να είναι Άρης». Ο Νακόπουλος θεωρεί πως η ίδρυση του Άρη είναι στενά συνδεδεμένη με τον Ηρακλή, καθώς υποστηρίζει πως κάποια μέλη εκ των ιδρυτών του Άρη ήταν απογοητευμένα μέλη του γηραιού, αλλά μια περαιτέρω έρευνα απορρίπτει αυτούς τους ισχυρισμούς.
Άλλωστε ο ίδιος ήρθε στην ομάδα το 1919, ενώ για τα γεγονότα του 1914 έχουμε μία μαρτυρία πιο έγκυρη, αυτή του Καραγιαννίδη Τηλέμαχου, εκ του πρώτου πυρήνα των αρχικών ιδρυτών: «Λίγο πριν το 1914 υπήρχαν στην πόλη δύο σχολές, το Γυμνάσιο και η σχολή Νούκα, που είχαν τις δυνατότερες σχολικές ποδοσφαιρικές ομάδες της εποχής, με την σχολή Νούκα να είναι πιο ισχυρή. Όταν όμως στα μέσα του 1913 αποφοίτησε η μεγαλύτερη τάξη της, η ομάδα αποδυναμώθηκε και τότε το Γυμνάσιο πήρε την πρωτοκαθεδρία στις ποδοσφαιρικές συναντήσεις. Οι νεαροί αυτοί μαθητές αποφάσισαν να ιδρύσουν έναν εξωσχολικό σύλλογο που τον ονόμασαν Άρη, όχι για να πικάρουν τον συμπολίτη ημίθεο Ηρακλή, με τον οποίο δεν είχαν ουδεμία σχέση, αλλά ως φόρο τιμής στην αρχαία ελληνική μυθολογία και ως μνεία στη μαχητικότητα με την οποία αγωνίζονταν, σαν να πρόκειται να πολεμήσουν στο πλευρό του θεού του πολέμου. Τα χρώματα που επιλέχθηκαν ήταν και αυτά συμβολικά. Επρόκειτο για τα χρώματα της σημαίας του Βυζαντίου, της ελληνικής αυτοκρατορίας που έγραψε τη μεσαιωνική ιστορία του ελληνισμού, έχοντας για συμπρωτεύουσα τη Θεσσαλονίκη».
Έτσι οι ιδρυτές της ομάδας που έμελε να χαράξει βαθιά αυλάκια στην ποδοσφαιρική ιστορία της πόλης και της χώρας, ήταν αυτοί οι νεαροί μαθητές, που παράλληλα με την ιδιότητα του ποδοσφαιριστή, ήταν και σύμβουλοι, πρόεδροι, γενικοί αρχηγοί, προπονητές και μέλη του διοικητικού συμβουλίου.
Τα ονόματα που διασώζουν οι πηγές είναι: Αγγέλου Γιάννης, Αγοραστός Λάζαρος, Αμπραβανέλ Πέπο, Βλαχόπουλος Γρηγόρης, Γκοτζαμάνης Πέτρος, Δέλλιος Γεώργιος, Δήμου, Ζέγας Άγγελος, Θεοδωρίδης Θόδωρος, Ιωαννίδης Δημήτρης, Καραγιαννίδης Τηλέμαχος, Κωστίδης Λάζαρος, Κοτρώτσης Δημήτρης, Κρέης Πέτρος, Κυδωνάκης Μήνως, Λάμπρου Γιώργος, Μαλιαγκούδης Α., Πλιάτσικας Γιάννης, Πριτσούλης Νίκος, Παπαγεωργίου Θανάσης, Ρωσιάδης Ρούσσος και Νίκος, Σαλούστο Κάρολος και Τσιατσιαπάς Τάσος. Πρώτος πρόεδρος ορίστηκε ο Κυδωνάκης Μήνως.
Το κοινωνικό υπόβαθρο στο οποίο ανήκαν οι παραπάνω ήταν σχεδόν σίγουρα υψηλότερο από του μέσου κατοίκου της πόλης, καθώς επρόκειτο περί σπουδαστών και ως γνωστόν εκείνα τα χρόνια η μάθηση ήταν προνόμιο αυτών που ανήκαν από τη μεσαία τάξη και άνω, κανόνας στον οποίο υπήρχαν βέβαια πάρα πολλές εξαιρέσεις. Θεωρώντας απίθανο κάποιος από τους παραπάνω να μην έπαιζε ποδόσφαιρο στην ομάδα, τους ονομάζω πρωτοπόρους ποδοσφαιριστές του Άρη. Σύντομα με την έναρξη του «μεγάλου» πολέμου, το βαλκανικό μέτωπο παίρνει «φωτιά» και στην πόλη αποβιβάζονται πολυάριθμα συμμαχικά στρατεύματα. Αγγλικά και γαλλικά πολεμικά πλοία «πιάνουν» λιμάνι και οι ποδοσφαιρικές τους ομάδες προκαλούνε τις δικές μας. Το προηγμένο ποδοσφαιρικά επίπεδο των Αγγλογάλλων στην αρχή συνταράσσει τις συνθέσεις μας, αλλά σύντομα αρχίζουν τα καλά αποτελέσματα. Ο Άρης αγωνίζεται με επιτυχία κόντρα στις ομάδες των Αγγλικών θωρηκτών Έξμουθ, Κίνγκ Τζωρτζ, καθώς και εναντίον πλήθους άλλων ομάδων-πληρωμάτων από Γαλλικά και Καναδικά πλοία ή ιταλικές και άλλες συμμαχικές στρατιωτικές μονάδες, με τις οποίες παίζει δεκάδες αγώνες. Επόμενος στόχος των πρωτοπόρων μας ο Ηρακλής. Το 1916, στην πρώτη αναμέτρηση εναντίον του συμπολίτη, οι κίτρινοι επιβάλλονται με 1-0, με γκολ του Σαλούστο Κάρολου. Και μόνο του το σκορ, σε μία εποχή που σε κάθε ματς έμπαιναν από πέντε γκολ κι επάνω, δείχνει το επίπεδο δυσκολίας της συνάντησης.
Οι παίκτες μας προπονούνται τακτικά, πράγμα που εκείνη την εποχή ερμηνεύεται ως συναντήσεις μία-δύο φορές την εβδομάδα σε κάποια αλάνα, για οικογενειακό διπλό. Ήδη όμως η χώρα μας, μπλεγμένη στη δίνη του πολέμου, ακολουθεί τις πολεμικές περιπέτειες του υπόλοιπου πλανήτη. Το νεαρό της ηλικίας των παικτών μας τους καθιστά στρατεύσιμους και η ομάδα χάνει τους περισσότερους από αυτούς, που μοιράζονται στα πολλαπλά μέτωπα, στο πραγματικό μένος του θεού του πολέμου. Σίγουρα υπήρξαν και απώλειες, αλλά η έρευνα μας δεν φανέρωσε κάποιο όνομα. Το γεγονός είναι πως η ομάδα για κάποιο χρονικό διάστημα υφίσταται μόνο στα χαρτιά.
Το 1917-18 νέο αίμα εντάσσεται στο δυναμικό της. Χάρη στο Νακόπουλο έχουμε μια σειρά παικτών εκείνης της εποχής με τα παρατσούκλια τους: Αγοραστός Λάζαρος ή Μανώλης ή Καϊάφας, Κότσανος Πρόδρομος, Βικελίδης Γρηγόρης ή Λαοπλάνος, Παπαγεωργίου Σωτήρης ή Κόνσουλας, Νιχάτ Οσμάν, Ηλιάδης Δημήτρης ή Σιδερένια Πόρτα, Μπαρίτας Ιωάννης ή ΚοκώναΛέγκω, Λόγγος Λεωνίδας, Σωτηρόπουλος Δημήτρης ή Καραντάπιας, Βλαχόπουλος Λάζαρος, Κόρατς Αλέξανδρος ή Σέρβος, Τσίντζιφας Κώστας. Οι περισσότεροι από αυτούς προέρχονται από το Α΄γυμνάσιο και «γεωγραφικά» τοποθετούνται στην περιοχή της Αγίας Τριάδας. Λίγο αργότερα εντάσσονται οι Οπλοποιός Δημήτρης ή Πουτόκας ή ΤζιμΠοτκ, Βλαχόπουλος Ζάχος ή Κουκουριέλας και Νακόπουλος Γιάννης ή Αίας ή Γίδι. Το 1919 η ομάδα της περιοχής κάτω από το Παπάφειο, με το όνομα Αστραπή, ενσωματώνεται μαζί με όλο το δυναμικό της στον Άρη. Αρχηγός της ο μεγάλος άσσος των επόμενων χρόνων Βικελίδης Κώστας. Το 1923 και ο Κεραυνός, ομάδα της οδού Κιλκισίου, με γραμματέα τον Ζώκο Σταύρο, προσχωρεί στον Άρη, δυναμώνοντας περισσότερο τους κίτρινους…
Από το βιβλίο «100, την καρδιά αν ρωτήσεις ποτέ»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου